The Diabolical (2015)

Director: Alistair Legrand
Writers: Luke Harvis, Alistair Legrand
Stars: Ali Larter, Max Rose, Chloe Perrin, Arjun Gupta, Patrick Fischler
Country: USA
Runtime: 86 min
Release: 2015

Μόνο στο σπίτι σου βρίσκεις τη γαλήνη.... αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις!

Η Madison είναι μια ανύπαντρη μητέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη τα δυο παιδιά της. Αντιμετωπίζει μεγάλα οικονομικά προβλήματα και κινδυνεύει να χάσει το σπίτι της αφού αδυνατεί να πληρώσει το δάνειο στη τράπεζα. Tαυτόχρονα, ένας εκπρόσωπος μιας μεσιτικής εταιρείας που θέλει να το εκμεταλλευτεί, την πιέζει να το εγκαταλείψει. Welcome to the club, θα σκέφτεστε τώρα τουλάχιστον οι μισοί αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα προβλήματα της και πιστέψτε με, δε θα θέλατε να τα είχατε...

Πριν το πράξουμε πρέπει να ξέρεις ότι έχω δυο παιδιά.
Α, και ένα δάνειο. Α, και τρεις οντότητες

Για τον πατέρα δεν μαθαίνουμε τίποτα.
Ο μικρός Jacob εμφανίζει επιθετική συμπεριφορά και παρακολουθείται από ψυχολόγο, προφανώς εξαιτίας της έλλειψης της πατρικής φιγούρας.
Όμως το σημαντικότερο πρόβλημα της οικογένειας είναι ότι στο σπίτι τους λαμβάνουν χώρα διάφορα μεταφυσικά φαινόμενα που τους τρομοκρατούν καθημερινά.
Φώτα αναβοσβήνουν, αντικείμενα μετακινούνται και απειλητικές οντότητες εμφανίζονται από το πουθενά.

Με ένα καλό τρίψιμο και λίγο στοκάρισμα
 όλα τα προβλήματα στον τοίχο διορθώνονται 

Η Madison απευθύνεται αρχικά σε δυο ερευνητές μεταφυσικών φαινομένων, οι οποίοι μετά από λίγη ώρα έρευνας αερίζουν μέντες και φεύγουν με τετραπλάσια ταχύτητα από αυτή που ήρθαν.
Σε αυτό το σημείο θα αναρωτιέστε γιατί δε παίρνει τα παιδιά παραμάσχαλα και να εγκαταλείψει το σπίτι. Πράγματι αυτό είναι ένα ερώτημα που δημιουργείται στις περισσότερες ταινίες με στοιχειωμένα σπίτια, αφού οι ιδιοκτήτες παραμένουν εκεί για να αντιμετωπίσουν τη κατάσταση αντί να πάρουν δρόμο σαν να τρέχουν στους Ολυμπιακούς.

Ευτυχία ζωγραφισμένη 

Όμως εδώ έχουμε μια απο τις εξαιρέσεις του κανόνα αφού το γεγονός της παραμονής της οικογένειας στο σπίτι δικαιολογείται.
Το πως θα το μάθετε παρακολουθώντας τη ταινία. Το μόνο που θα πω σε αυτό το σημείο είναι ότι τελικά θα τους βοηθήσει ο γκόμενος της Madison που είναι φυσικός και όπως φαίνεται εκτός από τη συλλογή γραμματοσήμων, έχει χόμπι και τα στοιχειωμένα σπίτια.
Θα μπορέσουν τελικά να αντιμετωπίσουν το κακό ή μήπως η κατάσταση είναι αρκετά πιο πολύπλοκη απ' ότι φαίνεται;

Τα λόγια μου όταν είχαμε παρουσιάσει το Diabolical στην είδηση για τις αναμενόμενες ταινίες του Οκτωβρίου ήταν τα εξής:  ''ένα φιλμ με στοιχειωμένο σπίτι και μια ιστορία που έχουμε μάθει απ'έξω. Όμως, ποτέ δε ξέρεις''
Αυτό το ''ποτέ δεν ξέρεις'' είναι που μας γεμίζει ελπίδες κάθε φορά που παρακολουθούμε μια ταινία τρόμου και ειδικά, όταν όπως λέει και ο Κετσές ΔΈΝ προέρχεται από μεγάλο στούντιο και ΔΈΝ προορίζεται για το ευρύ κοινό.

 Έτσι λοιπόν και εδώ περιμέναμε ένα τυπικό ghost story με κλασσικά τρομάγματα και αναμενόμενη κατάληξη. Τα καλά νέα είναι ότι δεν είδαμε μόνο αυτό αφού η ταινία διαφοροποιείται αρκετά και στη πορεία αποκτάει έναν πιο sci fi χαρακτήρα.
Ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Alistair Legrand παίρνει ένα ρίσκο στη πρώτη του απόπειρα και δεν βαδίζει σε γνωστά μονοπάτια. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό αν και δεν λείπουν κάποια προβλήματα που εντοπίζονται κυρίως στο σενάριο.

Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή 

Η δράση ξεκινάει δυναμικά από τα πρώτα λεπτά και μπαίνουμε κατευθείαν στο κλίμα. Αποφεύγονται έτσι όλα τα αχρείαστα κλισέ με την χαρωπή Αμερικανική οικογένεια που ζει ευτυχισμένη, κάνει μπάρμπεκιου και παίζει μπιρίμπα, μέχρι να ανακαλύψει ότι κάτι συμβαίνει. Αυτή η επιλογή ανήκει  στα θετικά στοιχεία του φιλμ και ας έχει το μειονέκτημα ότι δεν προλαβαίνουν να ξεδιπλωθούν αρκετά οι χαρακτήρες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ενδιαφέρον επικεντρώνεται αποκλειστικά στο μυστήριο, οπότε οι χαρακτήρες έρχονται σε δεύτερη μοίρα και η ελλειπής ανάπτυξη τους δεν ενοχλεί.

Φύκια στο πρόσωπο;

Η ιστορία ξεκινάει από το σημείο που η  Madison γνωρίζει πλέον ότι στο σπίτι της συμβαίνουν παράξενα φαινόμενα και εμείς προσπαθούμε να ανακαλύψουμε μαζί της το γιατί.
Η εξήγηση ως ιδέα είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί, αλλά δε περιμέναμε με τίποτα ότι θα το συναντήσουμε εδώ! Με λίγα λόγια ο τρόπος που ξεδιπλώνεται το μυστήριο είναι απόλυτα επιτυχημένος γιατί υπάρχουν παραπλανητικά στοιχεία που αρχικά σε οδηγούν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα.

Μιλάμε λοιπόν για μια ανατροπή που δε καταλάβαμε νωρίς και όταν συμβαίνει αυτό μετά από άπειρες ταινίες τρόμου που έχεις παρακολουθήσει, δε μπορείς παρά να τη θεωρήσεις επιτυχημένη.
Το πρόβλημα του σεναρίου βρίσκεται σε ορισμένα κενά της ιστορίας. Δυστυχώς δε μπορώ να αναφέρω που ακριβώς εντοπίζονται γιατί θα κάνω spoiler και θα σας χαλάσω την έκπληξη.

QUIZ: Τι δε περιμένεις ποτέ να βγει από ένα πλυντήριο ;

Η κεντρική ιδέα γίνεται εύκολα κατανοητή αλλά δίνεται η αίσθηση ότι η ταινία θα έπρεπε να διαρκέσει λίγο παραπάνω για να φωτιστούν περισσότερο κάποια σημεία.
Εξαιτίας αυτού, το φινάλε φαίνεται κάπως απότομο, γεγονός που θα είχε αποφευχθεί αν είχαν δοθεί περισσότερες εξηγήσεις ή αν έλειπαν κάποια σημεία που ευθύνονται για τη δημιουργία ερωτημάτων.

Τελικά όταν με κυνηγούσε ο θάνατος ήμουν σαφώς καλύτερα. 

Όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι τα πάντα βαίνουν καλώς. Τα δυο παιδιά, Max Rose και Chloe Perrin, είναι πολύ συμπαθητικά ενώ η Ali Larter, που θα θυμόσαστε κυρίως από το Final Destination, αποδεικνύει ότι εκτός από εντυπωσιακή γυναίκα είναι και καλή ηθοποιός.
Υπάρχει συνεχόμενη ένταση που δε σε αφήνει να βρεθείς και τα ''όντα'' εμφανίζονται με αρκετά ευρηματικούς τρόπους. Μπορεί να μην είναι όλα τα εφέ το ίδιο καλοφτιαγμένα αλλά είναι κάτι που περιμένεις από μια μικρή παραγωγή. Τέλος δε πρέπει να παραλείψουμε την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει από το μακιγιάζ. Ορισμένοι συντελεστές των ταινιών δεν αναφέρονται συχνά στις κριτικές αλλά όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο αξιόλογο μια αναφορά είναι επιβεβλημένη.

Όσοι περιμένουν ένα τυπικό ghost story θα απογοητεύουν καθώς η ταινία αποκτά στη πορεία εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα.
Εμείς χαρήκαμε ιδιαιτέρως που δεν είδαμε πάλι μια από τα ίδια καθώς κάθε προσπάθεια για διαφοροποίηση είναι καλοδεχούμενη. Σίγουρα θα έπρεπε να υπάρξουν περισσότερες εξηγήσεις και ένα πιο αναλυτικό φινάλε ώστε να μην δημιουργούνται αναπάντητα ερωτήματα. Κατά τα άλλα μιλάμε για μια πολύ καλή προσπάθεια και ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο ενός νέου σκηνοθέτη. Γιατί για να ξεχωρίσει μια ταινία ή πρέπει να διαφέρει από τα συνηθισμένα ή να πατήσει ιδιαιτέρως ''σταθερά'' στα κλασσικά μονοπάτια.
Το Diabolical λοιπόν ανήκει στην πρώτη κατηγορία!